Η ενδοοικογενειακή βία & η αντιμετώπιση των παιδιών

“…ακόμα κι αν απλώς ονειρεύεσαι ότι με δέρνεις, καλύτερα να ξυπνήσεις και να ζητήσεις συγγνώμη…” Μοχάμεντ Άλι

Με τον όρο “βία” εννοούμε κάθε πράξη που έχει ως στόχο οποιαδήποτε σωματική, συναισθηματική και ψυχολογική βλάβη. Όλο και περισσότερα φαινόμενα ενδοοικογενειακής βίας παρουσιάζονται στις μέρες μας, με πρωταγωνιστές, συνήθως, τους άνδρες συζύγους-πατέρες και με θύματα τις γυναίκες συζύγους και τα παιδιά.

Ένα πιθανό επιβαρυμένο και σκοτεινό παρελθόν σε συνδυασμό με τον φόβο μη χάσουν τον έλεγχο και την εξουσία της οικογένειας, οι άντρες ασκούν έντονη βία προς τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας
 

Σε αρκετές περιπτώσεις ενδοοικογενειακής βίας τα παιδιά παίρνουν το μέρος του “τυράννου”. Γιατί συμβαίνει αυτό;

Η κοινωνία έχει επιβαρύνει αρκετά με ευθύνες τη γυναίκα σήμερα. Η γυναίκα πρέπει να μπορεί να ανταπεξέλθει σε πολλούς ρόλους, αυτούς της γυναίκας (σαν φύση), της συζύγου, της μητέρας, της γυναίκας-καριέρα. Σε περίπτωση αποτυχίας η κοινωνία αντιδράει.
Και κάπου εδώ ξεκινάει η απάντηση… τα παιδιά υποσυνείδητα δέχονται όλα αυτά τα μηνύματα της κοινωνίας. Συνεπώς, έχουν την απαίτηση από τη μητέρα τους να σταθεί δυνατή και ικανή ώστε να προστατέψει τον εαυτό της, αλλά κι εκείνα, από αυτήν την αρρωστημένη κατάσταση. Τη θεωρούν υπεύθυνη που έχουν γίνει ακούσια σιωπηλοί συνένοχοι απ’ τη μία (όταν η βία ασκείται προς την ίδια) και απ’ την άλλη θύματα (όταν ασκείται και προς τα ίδια). Νιώθουν αναγκασμένα να λένε ψέματα για να καλύψουν την κατάσταση, να προλάβουν το επόμενο βίαιο περιστατικό και όλα αυτά που βιώνουν τα ωθούν στο να καταναλώνουν περισσότερη ψυχική ενέργεια για να επιβιώσουν και να προοδεύσουν.
Το αποτέλεσμα είναι στην ερώτηση της μητέρας: “Αν θα χώριζα με τον μπαμπά θα ερχόσασταν μαζί μου;” η απάντηση των παιδιών να είναι : “Όχι, θα πάμε με τον μπαμπά!”. Προτιμούν να είναι δίπλα σ‘ έναν ισχυρό και δυναμικό άνθρωπο παρά σ’ έναν αδύναμο και ανίκανο να τα προστατέψει.
 

Γιατί τα θύματα ενδοοικογενειακής βίας επιλέγουν τη σιωπή κι όχι τον χωρισμό;

Συνήθως, οι γυναίκες δεν επιλέγουν τη φυγή με το πρόσχημα πως δεν θέλουν τα παιδιά τους να ζήσουν χωρίς το πρότυπο του πατέρα μέσα στο σπίτι. Στην πραγματικότητα όμως η σωματική βία ξεκινάει με ψυχολογική-συναισθηματική βία (π.χ. “Είσαι άχρηστη!” “Είσαι ανίκανη να φύγεις και να επιβιώσεις μόνη σου!” κτλ), οπότε είναι ακόμα πιο δύσκολο για τα θύματα να φύγουν. Νιώθουν τρόμο, φόβο, ανικανότητα εγκατάλειψης του βίαιου συζύγου τους καθώς πλέον υπάρχει η πεποίθηση πως δεν υπάρχει δυνατότητα επιβίωσης. Εξάλλου, το ιστορικό των θυμάτων, συνήθως, περιλαμβάνει πρώιμα γεγονότα βίας στην οικογένεια, και συγκεκριμένα από τον πατέρα τους, ή από προηγούμενους συντρόφους, παράγοντας που είναι αρκετός για να βοηθά στη διαρκή λάθος επιλογή των διαπροσωπικών σχέσεων και των προσωπικών επιλογών.